Gérard Cloïn (72) uit Gennep

Tijdens het gesprek wordt Gérard Cloïn even emotioneel. „Als er Kalashnikovs op je worden gericht, staat je hele leven op z’n kop. Je weet niet wat er gaat gebeuren. Ik hou ontzettend van pianomuziek en het tweede concert van Rachmaninov is het moeilijkste dat ik ken. Welnu, mijn tenen speelden op dat moment dat stuk. En mijn bovenlijf moest bewegingsloos blijven.”

Cloïn, gepensioneerd beroepsmilitair, psycholoog en socioloog, blikt terug op een VN-vredesmissie in Libanon waaraan hij in de jaren tachtig deelnam. Tweemaal zag hij mitrailleurs op zich gericht. En hoewel het beide keren goed is afgelopen, hebben die incidenten zijn leven getekend, vertelt hij. En ze hebben hem tevens gemotiveerd om zich te blijven inzetten voor vrede en veiligheid, ook na zijn pensioen.

Hij geeft gastlessen op pedagogische academies en middelbare en basisscholen en vertelt over het belang van vrede en vrijheid. „We hebben na de Tweede Wereldoorlog vrijheid gekregen. Maar die is niet vanzelfsprekend, dat blijkt wel uit wat er nu in Europa gebeurt. Je moet eraan blijven werken.” Vrijheid betekent voor Cloïn vooral tolerantie. „Nederland is een land van diverse culturen en die diversiteit neemt alleen maar toe. Afghanen, Syriërs, Oekraïners; ze komen hier naartoe en het is goed dat we hen een plek geven. We moeten allemaal een beetje plaatsmaken en elkaar een bestaan gunnen.”

De beste garantie op een vreedzame samenleving is volgens hem om vriendschappen aan te knopen en met elkaar in gesprek te gaan. Respect en behoud van eigen cultuur (‘mits die niet in strijd is met de Nederlandse wet’) zijn daarbij volgens Cloïn essentieel. „Zo gauw je aan iemands cultuur komt, maak je die persoon stuurloos en vergeet hij de normen en waarden die hij vroeger heeft meegekregen.”

De luitenant-kolonel in ruste zet zich al jaren in voor nauwe banden tussen de inwoners van Gennep en het Duitse Goch. Ook is hij de drijvende kracht achter de Vrijheidsmaaltijd die donderdag in Gennep wordt opgediend. Die samenkomst met mensen van verschillende nationaliteiten vindt hij belangrijk: „We moeten over vrijheid blijven praten. En de jongere generatie erbij betrekken. Ik vertel tijdens mijn colleges dat ik m’n hele leven heb gewerkt voor een wereld zonder conflicten, maar dat ik nog niet één millimeter verbetering heb bereikt. Nu moeten zij het stokje overnemen!”